The Honeymoon Killers

Na het zien van Bonnie & Clyde (1967) wilde Kastle een misdaadverhaal schrijven zonder enig spoor van Hollywoodglamour. Daarom bestudeerde hij een van de meest beruchte misdaden van de jaren veertig: de Lonely Hearts-moorden, en schreef hij een scenario. Daarna ging hij op zoek naar een regisseur. Hij vond de jonge Martin Scorsese, kort na zijn succesvolle debuut Who's That Knocking at My Door?, maar met een totaal budget van maar $250.000 baarde het Kastle zorgen om Scorsese enkele uren bezig te zien met het filmen van een blikje in de stuiken, ‘voor de juiste sfeer’. Dus ontsloeg hij Scorsese (!) en deed de klus zelf maar.
Het is een klein wonder dat een filmmaker zonder enige ervaring alle stukjes wist samen te voegen, van het acteerwerk en de realistisch kale decors tot een soundtrack die volledig bestond uit fragmenten van Mahler. Het resultaat is een van de meest verbazingwekkende onafhankelijke films aller tijden. Hij is compromisloos en recht voor zijn raap. Hij is grimmig en verontrustend. Door de documentairestijl, in zwart-wit, ziet The Honeymoon Killers er angstaanjagend echt uit.
Kastle wilde de film eerst Dear Martha noemen, maar de distributeur drong aan op een sappiger titel. De regisseur haatte de titel The Honeymoon Killers, maar de naam sloeg toch aan - Michelangelo Antonioni en François Truffaut behoorden tot zijn fans. Vreemd genoeg heeft Kastle nooit meer een film gemaakt, wat niet wil zeggen dat hij het niet geprobeerd heeft.