Tale 52

Werkelijkheid en waan zijn na het zien van verschillende versies van eenzelfde ontmoeting tussen twee geliefden niet meer van elkaar te onderscheiden. Al vanaf het begin is duidelijk dat Tale 52 de waarheidsvinding van zowel hoofdpersonage als kijker op de proef zal stellen. De sferische cameravoering brengt onscherpte en fixeert de geesteszieke Iasonas vanaf hoge camerastandpunten als een speelbal van een grotere macht. Deze lijkt gaandeweg meer in hemzelf dan in de hem omringende werkelijkheid te zitten, als een steeds groter worden rotte plek die voor hallucinaties en verwarrende angsten zorgt, maar is dat ook werkelijk zo?
Met een zich uitbreidende schimmel op het plafond van zijn slaapkamer als leitmotiv herbeleeft Iasonas de intieme ontmoeting met de mooie Penelope in steeds weer een andere versie. De vrouw is op uitnodiging van zijn vrienden meegekomen naar een door hem georganiseerd etentje. Ze krijgen een relatie, ze trekt bij hem in. Dan is ze ineens verdwenen. Zijn poging dit moment naar waarheid te reconstrueren, blijkt een door schizofrene fantasieën onmogelijk gemaakte missie. Alexis Alexiou laat, zijn uitgesproken beeldtaal ten spijt, de kijker in het ongewisse over oorsprong van de psychologische en emotionele pijniging van de wat timide ogende man. Zijn speelfilmdebuut ontpopt zich als een psychologische thriller zonder verlossing.