L'imitation du cinéma

Hoewel er van een echte vertelling nauwelijks sprake is, krijgen we toch de suggestie van een verhaal over een jongeman, lichtjes marginaal, die door een priester de les wordt gelezen wanneer hij betrapt wordt met een erotisch boekje. In plaats daarvan krijgt hij een exemplaar van de Imitatio Christi toegestopt, die hij nogal letterlijk neemt, wat leidt tot extremistische en behoorlijk fetisjistische taferelen. Terwijl hij wacht op het levensgrote kruisbeeld dat voor hem wordt getimmerd, bezoekt hij een prostituee met het talent van een filologe en wijsgerige. Het kruis gebruikt hij vergeefs om zelfmoord te plegen. Dan maar de gaskraan open.
Na de première publiceerde een katholiek actiecomité in een tiental Belgische kranten een aanklacht tegen deze ‘heiligschennende parodie op het christendom, vermengd met een obsceniteit die alle verbeelding overtreft’. Het budget had Marcel Mariën met enkele kompanen bemachtigd door op de krantenredactie waar ze werkten een wedstrijd te vervalsen. (Eerder had Mariën ook met de schilder Magritte valse bankbriefjes in omloop gebracht.)
Mariën vond zijn film zelf maar een mislukking, en vertrok in 1963 naar China om er twee jaar als vertaler te werken, tot hij zijn bekomst had van het maoïsme. Terug in België legde hij zich verder toe op publicaties, collages, objecten en vooral fotografie. Toch geldt L’imitation du cinéma bij kenners nog steeds als een van de beste surrealistische films aller tijden.