L'aimée

Zowel voor degenen die nog nooit een film van Arnaud Desplechin gezien hebben (maar dat wel zouden willen) als voor degenen die het oeuvre kennen, is deze persoonlijke documentaire een kleinood om te koesteren. L’aimée biedt een kijkje in de creatieve bron van een van Frankrijks beste cineasten van het moment. Het betreft een soort home-movie - nu eens niet op bibberende video maar zorgvuldig op 35mm gedraaid door Caroline Champetier.
De filmmaker keert terug naar Roubaix, waar zijn vader het familiehuis gaat verkopen. L’aimée is in de eerste plaats het verhaal van Thérèse, de grootmoeder van de filmmaker van vaders kant. Zij stierf aan de gevolgen van tbc toen zij 36 en vader Desplechin twee jaar was.
Vader Robert vertelt zijn zoon wat hij weet over de vrouw die hij nooit echt gekend heeft, en samen reconstrueren ze haar leven met behulp van foto’s, dagboeken, brieven en een schilderij van Thérèse dat op de slaapkamer van de vader hangt. Dat beeld wordt aangevuld door de fantasie, en door een camera die speurend door de langzaam leger wordende kamers van het huis waart. L’aimée is daarmee een ontroerend portret van een jonge vrouw, en een herkenbaar document over familierelaties én familiehuizen. De film gaat ook, zoals het gebruik van Bernard Herrmanns score voor Hitchcocks Vertigo aangeeft, over hoe we omgaan met het verlies van geliefden. Hoe ieder voor zich die leegte probeert te vullen, zij het niet noodzakelijk met de neurose van Vertigo. (GT)