Film

Het enige uitstapje van Beckett naar het filmmedium is geschreven in 1963 en gefilmd in New York in de zomer van 1964. Voor de opnamen maakte Beckett ook zijn enige reis naar Amerika. Alan Schneider werd ingehuurd als regisseur en Buster Keaton als hoofdrolspeler, in zijn laatste filmrol. De film is dialoogloos, met uitzondering van dat ene gefluisterde ‘sssh!’ Het uitgangspunt is de filosofie van Berkeley, Esse est percipi ('zijn is bekeken worden'): zelfs als alle waarneming van buitenaf - dierlijk, menselijk of goddelijk - uitgesloten is, resteert de zelfperceptie nog.
De poging van Beckett om het perceptuele referentiekader van film als kunstvorm te onderzoeken, verschilt van de pogingen van andere filmmakers. In die tijd experimenteerden regisseurs als Hitchcock in Rear Window, Powell in Peeping Tom en Antonioni in Blow-Up met voyeurisme. De Amerikaanse avant-garde (met onder anderen Brakhage, Belson en Snow) richtte de aandacht op de materialiteit van het cinematografische proces. Beckett koos voor een radicaal ander perspectief.
Film is gemaakt met grote zorg, en bevat humor, somberheid en het bij Beckett immer aanwezige mededogen met de wezenlijke zwakheid van de mens. Of in de woorden van filosoof Gilles Deleuze: het is ‘de beste Ierse film’. (Met dank aan Katherine Waugh en Fergus Daly)