Dans la vie

Als de zelfstandige verpleegkundige Sélima haar moeder verzoekt om de huishoudster te worden van de gehandicapte patiënte Esther, ontstaat er een driehoeksverhouding die ondanks alle verschillen tot een ware vriendschap zou kunnen uitgroeien. We zien de ontmoeting tussen de jonge, zich seculier voelende verpleegster met zeer gelovige islamitische ouders, en de oudere, aan een rolstoel gebonden Joodse vrouw van Algerijnse origine. Het verhaal vormt een warm pleidooi om menselijke relaties te stellen boven religieuze of maatschappelijke overtuigingen of vooroordelen. Daartoe moeten de personages dan wel zichzelf overwinnen en die gelegenheden doen zich allengs voor. Het blijkt niet eenvoudig.
Dat ligt niet aan de regisseur. Philippe Faucon geeft zijn personages met een rustige cameravoering en een ontspannen scène-opeenvolging genoegzaam de ruimte. Zijn sobere stijl geeft zijn nieuwste fictiefilm een documentaire overtuiging, waarbij de drie vrouwen als het ware een testcase vormen voor vele andere ontmoetingen tussen mensen van verschillende afkomst die eenzelfde geschiedenis delen. Het zijn de personages zelf die met hun onvermogen en verlangens voor authentiek drama zorgen.
Dans la vie is als een eigentijds zinnespel, gesitueerd in een rustige Zuid-Franse stad, waarin de morele waarden en het werkelijke karakter van de hoofdpersonages zonder directe urgentie op de proef worden gesteld. De keuze is aan hen. Het is een vrije keuze.