Crazy Man

Je zou de film kunnen zien als een eenvoudige documentaire. De filmmaker filmt een man die 's avonds op een plein de aandacht trekt. Een gek. De gekke man gaat geheel op in een zelfbedachte performance, waarvan hij alleen het ritueel zal begrijpen. De filmmaker, die in de eerste plaats kunstenaar is, zal ook zien dat het hier om een performance gaat. Als Chinees beeldend kunstenaar weet hij daar alles vanaf, en hij ziet ook dat de gekke man niet zomaar gek is, maar op zijn eigen wijze een bijzonder talent heeft. Dan is het toch geen eenvoudige documentaire, maar een kunstenaarsverslag van een unieke performance. Het is zelfs eigenlijk een fictiefilm, want de gekke man is zo gek nog niet of hij is zich zeer bewust van de toeschouwer en zijn camera. Hij acteert. Dat deed hij toch al, maar wie zal zeggen of het zonder camera ook zo goed was en zo lang zou duren.
De performance was spontaan, en de kunstenaar zag en filmde die bij toeval. Toch was de kunstenaar min of meer voorbereid, want het observeren van mens en handeling houdt hem allang bezig. Een zeker voyeurisme is hem daarbij niet vreemd. Voor Zhang Ding stond de ontmoeting met de gekke kunstenaar op het plein niet op zichzelf, ook in ander werk richt hij zich op de vergetenen en marginalen. Toch een soort politieke kunst. (GjZ)