Continental, un film sans fusil

De raadselachtige verdwijning van een man die op een stille weg wakker wordt in een lege bus en het bos inloopt, leidt niet tot een breed uitgemeten klopjacht, maar vormt het startpunt voor een verstilde, tragikomische studie van de menselijke eenzaamheid, waarin de levens van zijn achtergebleven vrouw en drie andere op zichzelf staande personages elkaar even raken dan wel spiegelen.
In zijn speelfilmdebuut kiest Stéphane Lafleur, zoals uit de ondertitel van zijn film al is af te leiden, nauwelijks voor actie. Dat wil zeggen: niet voor uiterlijke actie, want de hoofdpersonen ondergaan stuk voor stuk een kleine rite de passage. Een jonge verzekeringsagent die vanuit een hotel zonder veel succes levensverzekeringen probeert te verkopen, een hotelreceptioniste die aan de juiste man wil komen en een ex-gokverslaafde die zijn oude liefde nogmaals poogt te vermurwen - allen zijn ze in een anonieme Canadese omgeving op zoek naar gezelschap en geborgenheid, maar hun pogingen die te vinden, lijken vooral vergeefs.
Met compassie en geduld schetst de regisseur hun worsteling om grip te krijgen op hun leven. Het zijn vooral monotonie en uitzichtloosheid die hierbij het decor vormen, maar langzaam maar zeker openen kleine gebeurtenissen nieuwe perspectieven. (EH)