Avant que j'oublie

In het laatste deel van zijn trilogie over het leven van homoseksuelen neemt Jacques Nolot wederom zelf de hoofdrol voor zijn rekening. In Avant que j’oublie speelt hij de HIV-geïnfecteerde voormalige gigolo Pierre, die nu zijn beste jaren heeft gehad en zijn zaakjes minder goed voor elkaar heeft dan zijn vrienden, die zich verzekerd weten van een aardige erfenis van hun vaste klanten. Nolots expliciet in beeld gebrachte seksuele transacties tussen de mannen op leeftijd en een jongere generatie uitbuiters mogen confronterend zijn, zijn verbeelding van de langzaam maar zeker uitgerangeerde Pierre is tegelijk ook liefdevol en vol prettige ironie. De kalme en gedoseerde cameravoering vermijdt loze ijdelheid en opent de deur naar een openhartige eindafrekening van een kwetsbare ouderdom, in een wereld die functioneert volgens de regels van voor-wat-hoort-wat.
De onhandigheid van Pierre steekt af bij de andere mannen en vormt een oprecht emotioneel decor voor gecamoufleerde ranzigheid en pretentieuze klaploperij. Scherpe gesprekken tussen de personages verraden een volleerd dialoogschrijver die met weinig omwegen en veel gevoel voor zwarte humor bij elk personage de belangrijkste drijfveer blootlegt: angst voor eenzaamheid. Pierre is de regelrechte belichaming ervan, soms op het pathetische af - maar of hij werkelijk slechter af is dan de anderen, is de vraag.