Una ballata bianca

Een vrouw staat in een verlaten Italiaans landschap. Zij houdt een witte sluier in haar hand. Tegenover haar een ooievaar die haar in de ogen kijkt. Deze beelden vormen de prelude van deze poëtische, experimentele speelfilm over leven, liefde en de dood. Of, zoals de maker het formuleert, een cinematografische reis van woorden en beelden, over isolatie, jeugd, verval en dood.
Een ouder echtpaar, al vele jaren samen, woont samen in een appartement. Hun leven ontwikkelt zich als een oude platenspeler: langzaam en repetitief. Het echtpaar beweegt zich zwijgzaam in een strenge choreografie door hun stille huis. In voice-over horen we hun gedachten en hun herinneringen. De vrouw is ongeneeslijk ziek en bereidt zich zwijgzaam voor op het onvermijdelijke afscheid. De naderende dood waart door het huis, waar daglicht gemeden wordt. Woorden zijn niet meer in staat om ware betekenissen uit te drukken. De aanwezigheid van de dood maakt elke handeling tussen het oudere stel zowel belangrijk als definitief.
In de hoofdrollen zien we het tachtig jaar oude echtpaar Carmela en Nicola Lanci, en de jonge actrice Simona Senzacqua - een fraaie symbiose tussen professionele en niet-professionele acteurs. De muziek werd verzorgd door de vermaarde Italiaanse componist Carlo Crivelli, die met onder anderen de Taviani’s en Zhang Yuang samenwerkte. Het scenario van de film is geïnspireerd op een theaterstuk van de Nederlandse schrijver Kees Roorda. ( SdH )