Syndromes and a Century

Apichatpong Weerasethakul, een meester in het verknopen van moderne filmvormen en mythische fantasieën, toont zich in zijn nieuwste film ook bedreven in het vertellen aan de hand van verschillende ruimtes. Naast twee hoofdpersonen heeft de film ook twee hoofdlocaties. Het eerste deel van de film speelt zich af tijdens de als ideaal herinnerde jeugd van de filmmaker, ook al is de hoofdpersoon gemodelleerd naar zijn moeder zoals ze was nog vóór hij geboren werd. De hoofdpersoon van het tweede deel is geïnspireerd op de vader van de cineast.
Maar eigenlijk wordt het verhaal, zoals gezegd, eerder verteld aan de hand van locaties dan van personages. Eerst is er het behaaglijke, zonnige en door groen omgeven hospitaal van de vrouwelijke psychiater Toey (de latere moeder). Weerasethakul keerde daarvoor terug naar de omgeving van zijn (voor)kindertijd in Khon Kaen, een stad in het noordoosten van Thailand, dichter bij het landelijke Laos dan bij Bangkok, en liet de pastorale omgeving de toon van deze bijna vrolijke schetsen bepalen. In het tweede deel verschuift de film aanzienlijk in tijd en ruimte naar een kil hedendaags ziekenhuis in Bangkok. De omgeving verandert niet alleen de aanblik van de film: de gehele toon en benadering wordt vervreemdend. Binnen de ruimtelijke logica van Weerasethakul is het dan niet eens gek dat de film voorbij de huidige tijd eindigt in een tamelijk beangstigend beeld van de toekomst. (GjZ)