Papierpixel

Ponskaart systemen om informatie te verwerken en op te slaan, bestaan in vele variaties en diverse vormen; van het aansturen van weefgetouwen in de 19de eeuw, via automatische orgels en piano’s, tot de fameuze IBM computer ponskaart. Papier Pixel herneemt dit 200 jaar oude principe: de ponskaart wordt optisch gelezen en is tegelijk onderdeel van het presentatiemechanisme. De visuele informatie die in de gaatjes zit opgeslagen (een scène uit de computer game Half Life op 8 x 8 pixels), wordt direct omgezet in licht. Het digitale principe van de een en de nul duikt in Papier Pixel weer op in een mechanische en analoge vorm. Vanuit historisch perspectief, lijkt het alsof hier een scherm wordt uitgevonden dat nooit heeft bestaan.