La marea

Een jonge vrouw ontwaakt in een stilstaande verwoeste auto. Haar linkerschouder is bedekt onder het bloed. Naast haar zit haar man. Dan roept er iemand. Een vrouw heeft een kind achterin de auto ontdekt. Een ambulance wordt gebeld. Als haar zoontje in het ziekenhuis wordt geopereerd, komt na afloop niet hij, maar een artsenteam naar buiten. De vrouw valt flauw. Haar zoontje is overleden. Meer komen we niet over Azul en haar gezin te weten.
La marea toont het rouwproces van een anonieme vrouw die alles verloren heeft en alles achterlaat. Ze trekt zich terug in een kleine hut op een verlaten strand, uren lopen verwijderd van de eerste waterbron en behuizing. Haar zelfgekozen isolement wordt slechts doorbroken door een paar vluchtige ontmoetingen. Alleen een gewonde hond staat ze als metgezel toe. Als ze instort, is er een visser die haar redt.
Diego Martinez Vignatti schildert vrijwel woordeloos het vacuüm waarin de mens zichzelf na een grote shock terugvindt. De tijd verliest haar gewone referentiekader. De meest alledaagse levensbehoeften worden niet alleen tot bevreemdende activiteiten, maar vormen de nog onvrijwillige stappen in een onbekende toekomst. Gefilmd op de verlaten stranden van Argentinië beweegt Azuls verhaal zich schoorvoetend mee op het komen en gaan van de getijden, tot haar laatste hoop strandt. (SdH)