Hamaca Paraguaya

Het is 1935, maar eigenlijk doet dat er niet toe. In de herfst van wat ook een anoniem jaar kon zijn, wacht een ouder boerenechtpaar op hun zoon die aan het front vecht. Zoals ze ook wachten op de regen die zich steeds aankondigt, maar niet doorzet. En op het einde van de hitte en de komst van een verlichtende wind. En op het einde van het blaffen van hun hond. Ze wachten en wachten en tijdens dat wachten verrichten ze minimale handelingen en hebben ze spaarzame conversaties. Of niet?
In deze eerste 35mm-film van Paraguayaanse bodem sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw worden betekenissen behoedzaam gegenereerd. Het is vooral door het verstrijken van de tijd dat de pijnlijke lijdzaamheid van de personages voelbaar en steeds benauwender wordt. Hoewel op elkaar aangewezen, kunnen ze elkaar niet vinden. Flarden gesprekken tussen moeder en zoon maken duidelijk dat ze haar kind eigenlijk niet eens meer verwacht. De vader blijft reageren vanuit een gevoel van hoop.
Hamaca Paraguaya is een verstild Kammerspiel in de Paraguayaanse openlucht, waarin een rijke geluidsband vol natuurlijke geluiden een bijna beeldend decor wordt voor dit zich zwijgend ontvouwende persoonlijke drama. ( SdH )