Fantasma

Narcisme is over het algemeen een negatieve kwalificatie maar kan ook - zo blijkt hier - een stimulerende creatieve bron zijn. Fantasma is wel een tussendoortje genoemd. Misschien vanwege zijn lengte of vanwege het feit dat de filmmaker terugkijkt naar zijn twee eerdere films. Je zou kunnen zeggen dat de filmmaker de balans opmaakt. Maar je kunt ook zeggen dat hij hier een nieuwe weg inslaat en en passant afscheid neemt van zijn eerdere werk. Hij kijkt niet naar zijn eerdere films om ze te herhalen, maar juist om een andere ruimte en sfeer te verkennen.
Lisandro Alonso is dus de maker van La libertad en Los muertos: een minimale film over een houthakker, Misael Saavedra, en een al even minimale film over een moordenaar, Argentino Vargas. Dat waren geen acteurs, maar mannen van het land en van de bossen. Nu staan ze echter midden in Buenos Aires, in een soort gebouw waar ze nooit eerder waren. Het San Martin Theater is een cultuurtempel. Het heeft duidelijk betere tijden gekend, maar is nog steeds een hoeder van de cultuur. Een verdwijnende cultuur, hoor je de filmmaker denken. De houthakker en de moordenaar dwalen en verdwalen door het gebouw, voordat ze het kleine zaaltje Leopoldo Lugones vinden waar Los muertos zal worden vertoond. De camera volgt hun dwaaltocht in soepele en lang aangehouden bewegingen.
Zonder toelichting of tekst houdt de filmmaker een pleidooi dat zijn eigen werkt ver overstijgt. Een pleidooi over het koesteren van een bepaalde cultuur. (GjZ)