Body Rice

Terwijl het hedonistisch optimisme van de jaren negentig inmiddels echt uit een andere eeuw stamt, lijkt die andere vorm van escapisme, het apatisch doemdenken dat vooral met de jaren tachtig wordt geassocieerd, weer helemaal van deze tijd. Dat is zeker het geval in het jonge-delinquentendrama Body Rice, dat een aantal jongeren volgt in een woestijnachtig deel van de Alentejo in Portugal. Debuterend regisseur Hugo Vieira doet dat in intense, ontkleurde beelden waarin de camera zich vooral richt op de taal van de lichamen en de contemplatieve momenten.
De Duitse tiener Katrin wordt als onderdeel van een reïntegratieprogramma voor delinquente jongeren naar Portugal gestuurd. In de dorre omgeving van de Alentejo ontmoet ze onder meer Julia, die daar ook voor een sociaal programma zit, en Pedro die in de buurt woont maar net zo verloren rondloopt. De kennismaking leidt echter nergens toe. Deze jongeren lijken zich alleen op hun plek te voelen (’gelukkig’ zou een te groot woord zijn) als er gedanst kan worden op keiharde techno. Komisch (ook een te groot woord) hoogtepunt is de dansscène met een minirobot. Maar aan de eenzame, egocentrische houding verandert niets. Op die rare jaren-tachtig manier, is het dus wel een heel existentiël e film: ‘I’ve got the spirit, but lose the feeling’, zei Joy Division al. (GT)