Bellavista

Peter Schreiner is geen veelfilmer. Voor alles lijkt hij de tijd te nemen. Voordat hij zijn camera aanzet vertoeft hij graag op de plek waar hij zijn volgende film ziet. Net zoals Ogawa met zijn crew in Japan maandenlang meehielp met de rijstbouw van zijn filmpersonages, nestelt Schreiner zich tussen de bewoners van zijn films.
In Bellavista begeeft hij zich naar het Italiaanse alpendorpje Sappada, in de provincie Belluno. Hier wordt nog een met uitsterven bedreigd Oost-Tirools dialect gesproken. Als Schreiner, die zelf voor camera en geluid tekent, genoeg hout heeft gehakt, heeft de gemeenschap zich voor hem geopend. Wat volgt is een bedachtzame, serene en gevoelige ontmoeting met drie vrouwen uit Sappada, die ieder een even tragisch als veerkrachtig verhaal te vertellen hebben. Er zijn twee oudere vrouwen, Bernardina en Erminia, die zware handarbeid hebben moeten verrichten. En er is de veel jongere Giuliana, die rebelleerde door in het buitenland linguïstiek te gaan studeren, maar toch terug moest keren om dienst te nemen in het plaatselijke hotel. Zij heeft zich bij haar lot neergelegd; twee van haar broers pleegden zelfmoord.
Er is niets bijzonders aan Sappada; het lijkt een bergdorp als vele andere, en ook in de verhalen van de vrouwen schuilen bekende thema’s. De aandachtige Schreiner tekent ervaringen op die even particulier als universeel zijn. Ingebed in de opeenvolging van de seizoenen winnen ze aan zeggingskracht. (PvH)