7 Ans

Hattu creëerde op basis van de verhalen van verschillende vrouwen wier man in de gevangenis zit, het even basale als vervreemdende relaas van een zinderende driehoeksverhouding. Maïté is een jonge vrouw wier man Vincent zeven jaar moet zitten. Zij bezoekt hem, doet zijn was en gaat weer eenzaam naar huis. Op een dag wordt ze benaderd door Jean. Hij maakt avances en de van haar liefdesleven beroofde Maïté gaat er uiteindelijk op in. Heen en weer geslingerd tussen eenzaamheid en warmte, schuldgevoel en verlangen, zit zij in feite evenzeer gevangen als Vincent. Door met Jean in zee te gaan, verliest én wint ze. Als blijkt dat Jean een van de gevangenisbewaarders van haar man is, worden de verhoudingen nog gecompliceerder, want Vincent en Jean hebben zo hun eigen verstandhouding.
Hattu vangt de steeds minder te doorgronden motieven in dit amoureuze krachtenspel in eenvoudige en ongecompliceerde scènes, waarbij de camera nauwelijks door dialogen maar vooral door lichaamstaal gedirigeerd lijkt. De regisseur observeert met verstilde en onnadrukkelijke camerastandpunten. Dit resulteert in een tactiele, maar onderhuidse cinema, waarin de pijnlijke verhaallijnen nooit tot het uiterste uitgespeeld worden. Een film over het simpele verlangen in een onmogelijke situatie te overleven. ( SdH )