Ça brûle

Een hoogst originele verbeelding van een verhaal dat enerzijds bijna waar is gebeurd en anderzijds is gebaseerd op, ook weer bijna, een archetypisch melodrama. Centraal staat het vijftienjarige pubermeisje Livia. Ze woont in een dorpje in het landelijke Var (deel van de Franse Provence). Locaties in films zijn zelden zonder betekenis, maar het zinderend droge, midzomerse Var is hier een tweede hoofdpersoon.
Livia heeft zomervakantie en maakt met haar paard uit puberale boosheid en verveling haar omgeving onveilig. Als in een western doorkruist ze het slaperige dorpje. Misschien ook uit boosheid en verveling, maar in ieder geval met grote vasthoudendheid maakt ze een oudere getrouwde man tot object van haar verlangen. Jean, een trouwe huisvader en een toegewijd lid van de vrijwillige brandweer, weet met de passie van het meisje weinig raad.
De filmmaakster heeft een grote staat van dienst als documentariste dat is aan de film goed af te lezen. In zijn realisme en authenticiteit heeft Ça Brûle binnen het domein van de speelfilm nauwelijks een gelijke. De maakster is ook wars van kunstmatige of vervalsende oplossingen. Dat is vanaf het begin duidelijk, maar bij de apotheose, als de hele omgeving verandert in een ziedende bosbrand (waarmee toch de plot niet is verklapt), wordt dat bijna voelbaar. Een Franse criticus schreef dat de hitte van het doek gloeide en dat is hier nauwelijks een metafoor te noemen. (GjZ)