Seven Invisible Men

Bartas is de meester van de verstomde zinnelijkheid. Een man van weinig woorden, die hoort tot de grote, schilderkunstige filmers van de moderne cinema, nog eerder verwant aan Rembrandt dan aan Aleksandr Sokoerov. Aan gezichten en landschappen weet Bartas, door een ontroerende belichting en een buitengewone kadrering, een adembenemende emotie en schoonheid te geven. Bartas' nieuwste film speelt zich grotendeels af op de Krim, in het uiterste zuiden van Rusland en Oekraïne, of preciezer gezegd, in de voormalige Sovjet-Unie. In de openingsscènes wordt ergens in een industrieel nachtlandschap een oude Mercedes gestolen, die als vehikel dient voor een reis naar het einde van de wereld. Het menselijk lot voert ons door eindeloze steppen met slecht begaanbare wegen waarlangs verlaten, vervallen huizen getuigen van menselijke geschiedenis. Mila, een jonge vrouw, sluit zich aan bij een groepje ongeregeld dat van bar naar bar en van klus naar klus trekt. De mensen die elkaar uiteindelijk vinden op een voormalige staatsboerderij, delen een vijandige houding jegens de samenleving. Boeven, ongelukkigen, verworpenen, asocialen, allemaal willen ze ontsnappen, aan zichzelf, aan de wet, aan het leven zoals het is. Samen vormen ze welhaast een van de beschaving afgekeerde, prehistorische stam waar roken en drinken de rituelen zijn waardoor men zich met de ongrijpbare eenzaamheid en de wreedheid van het bestaan verzoent. (GT)