Gabrielle

Dit barokke kostuumdrama over de teloorgang van een onberispelijk huwelijk is gesitueerd in het begin van de twintigste eeuw, maar er schuilt een verontrustende actuele zeggingskracht in. Het historische decor, de bloemrijke taal en de overdadige stilering ogen wellicht wat lawaaierig, maar de welhaast pijnlijk gedetailleerde mise-en-scène is een genadeloze arena voor geraffineerd uitgewerkte intermenselijke ontwikkelingen. De behandeling van de thematiek doet, hoewel geheel anders in stijl, niet onder voor het beste uit Bergmans werk. Isabelle Huppert en Pascal Greggory zijn aan elkaar gewaagd in een tijdloos en zowel verbaal als non-verbaal steekspel dat in de kern niet afwijkt van meer hedendaagse liefdestragedies. Losjes gebaseerd op een kort verhaal van Joseph Conrad, plaatst Chéreau een deels fragiele, deels hautaine vrouw des huizes tegenover haar arrogante en emotioneel gemankeerde echtgenoot. Onder hun ogenschijnlijk succesvolle en benijdenswaardig rimpelloze huwelijk wordt plotseling de bodem weggeslagen door de komst van een brief. Hierop volgt een pijnlijke verkenning van waarheden en leugens. Chéreau's uitgebalanceerde kleurgebruik, belichting en wide-screen cameravoering versterken de verstikkende, negatieve chemie tussen de twee hoofdpersonen. De symfonische muziek van Fabio Vacchi verleent de film nog meer dramatische grandeur. (SdH)