Clear People

Duidelijke mensen zijn hele gewone mensen. Maar het bijzondere is dat gewone mensen in zulk mooi licht kunnen wonen. Clear People is een film die volledig gedragen wordt door zijn fotografie, door de manier waarop het licht gevangen wordt. Een appartement in een buitenwijk. Een meisje leeft met haar grootmoeder en speelt met haar mobiele telefoon. Voert te volwassen gesprekken. Het meisje is dol op de radio en op bij haar moeder wonen. Een ventilator, een zomerse regenbui in de middag en stralend zonlicht. De film heeft niet echt een verhaal. Het is eerder een fijnzinnige verzameling van alledaagse levens tijdens een zomer, gevat door een statische camera. De regisseur onthult een dwarsdoorsnede van het leven in de stad. Fraai zijn de contrasten tussen het helle zonlicht buiten en de duisternis in het appartement. Net zo fraai als de geluidsband die een eigen leven lijkt te lijden met zijn radiofragmenten en omgevingsgeluiden. Een film over kijken en luisteren, en over niet altijd zien en niet altijd horen. Niet altijd willen zien en niet altijd willen horen. Alsof Vermeer in Japan leeft en geluidsman geworden is. (GjZ)