Tokyo Magic Hour

Vlak na elkaar maakte Amir Muhammad twee zeer verschillende films die elk op een geheel eigen manier een portret van een stad te zien geven. In The Year of Living Vicariously, de meest realistische van de twee, vlecht Muhammad losjes twee documentaire genres in elkaar: dat van de making of en dat van de politieke reportage. De opnamen werden grotendeels gemaakt op de set van de nieuwe, groots opgezette film van Riri Riza over de politieke beroeringen in de jaren zestig in Indonesië. Muhammad verzamelde prachtig materiaal (dat door het gebruik van twee beelden naast elkaar goed tot zijn recht komt), maar lijkt maar zijdelings in de film in wording geïnteresseerd. De opnamen speelden in de tijd dat de Indonesiërs voor het eerst direct een president konden kiezen en het is de politiek van het huidige Indonesië dat de tongen pas echt losmaakt. Het resultaat is een slimme, opmerkelijke en onderhoudende politieke documentaire. Een van de beste in zijn soort. Tokyo Magic Hour verschilt als dag en nacht van The Year of Living Vicariously. In deze poëtische experimentele film wordt het verhaal - een liefdesverhaal over twee mannen in Tokio - verteld door middel van gesproken verzen en gedichten. De beelden doen in al hun gemanipuleerde digitaliteit in poëzie niet onder voor de teksten. Volgens de maker zijn de experimentele film over Japan en de documentaire film over Indonesië beide in de eerste plaats zeer Maleis. (GjZ)