Pink Ribbon

In 1995 wijdde het Rotterdamse filmfestival een speciaal programma aan die rariteit onder de filmgenres, de zogenaamde 'pink eiga'. In Japan worden nog altijd deze spotgoedkope, onafhankelijke, softe seksfilms geproduceerd - op 35mm en voor vertoning in bioscopen - al is het aantal producties de afgelopen jaren teruggelopen en zien distributeurs zich gedwongen om bepaalde films na tien jaar met een nieuwe titel en een nieuw affiche in de herhaling te doen. Veel inmiddels beroemde regisseurs hebben dit soort 'roze films' gemaakt en nog steeds lijkt het een vrijplaats voor nieuw talent. Documentairemaker Fujii slaagt erin een uitstekend overzicht te bieden van het genre, boordevol anekdotes en interviews. Zo zien we Kurosawa Kiyoshi, die pas met Cure (1998) voor het eerst in het buitenland kwam, die klaagt over zijn erotische lachfilm The Excitement of the Do-Re-Mi-Fa Girl (1985), veteraan Wakamatsu Koji die juist met genoegen aan zijn pink-films terugdenkt, en ex-terrorist Adachi Masao, die na een succesvolle carrière als pink-regisseur 28 jaar lang met Palestijnse guerrilla's in Libanon was. Maar natuurlijk wordt de hoofdmoot gevormd door een stichtelijke hoeveelheid nostalgische filmclips, waaruit ook blijkt dat de pink-film vroeger waarschijnlijk beter was dan tegenwoordig, en dat de tijden waarin de pink-industrie als opleidingsplaats gold voor serieuze auteurs, misschien voorgoed voorbij zijn. (GT)