Of Love and Eggs

Volgens de gangbare omschrijvingen is Garin Nugroho geen auteur. Een auteur zou immers te herkennen zijn aan een aantal stijlvaste en onverwisselbare kenmerken. Nugroho doet in zijn werk zo ongeveer het tegenovergestelde. Voor iedere nieuwe film lijkt hij een nieuwe stijl, of zelfs meerdere nieuwe stijlen uit te vinden. Nugroho vindt het filmen steeds opnieuw uit. Het verhaal, het thema of de problematiek staat voorop en de meest effectieve filmstijl moet daar instinctief uit volgen. Voor zijn laatste film koos Nugroho bewust voor een simpele, frisse en komische stijl, die herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van de Egyptische komedie. Nugroho koos voor die onschuldige vorm omdat hij een aantal in zijn land gevoelige onderwerpen wilde aansnijden. Een van de aanleidingen was de zaak rond de Indonesische tienerkomedie Buruan Cium Gue/Hurry Up & Kiss Me, die de censuur probleemloos was gepasseerd, maar vanwege de titel alsnog verboden werd na acties van de moslim-prediker Abdullah Gymnastian. Nugroho liet in een studio een moskee en een marktstraatje nabouwen en voerde daarin aandoenlijke gebeurtenissen op uit een bijna naïef dagelijks leven. Om de actuele religieuze problematiek aan de orde te stellen, keerde Nugroho, als een wolf in schaapskleren, terug naar een soort premoderne cinema. In retro-stijl en met retro-acteren worden heikele problemen met lieve, kleurige en fluwelen handschoenen aangepakt. Maar aangepakt worden ze. (GjZ)