Le chiavi di casa

Een realistische en gevoelige, maar toch niet sentimentele film, waarin een jonge vader en een hem nauwelijks bekende zoon samen een reis ondernemen waarvan vooral de vader veel leert. Regisseur Amelio is wel eens eerder met een kind op stap geweest. Toch is deze film verre van een herhaling van zijn veelgeprezen Il ladro di bambini. Al was het maar omdat de reis nu niet naar het zuiden, maar naar het noorden gaat. Gianni ontmoet zijn kind feitelijk voor het eerst op het moment dat hij de zorg over hem op zich neemt. Hij wordt daarbij vooral psychologisch op de proef gesteld. De jonge Paolo, die tot dan toe zonder zijn vader opgroeide bij de familie van zijn overleden moeder, is zwaar gehandicapt, zowel lichamelijk als geestelijk. Dit als gevolg van een gecompliceerde geboorte waarbij zijn moeder stierf. Gianni neemt zijn onbekende en onberekenbare zoon mee naar Berlijn. Hier hoopt hij specialisten te vinden die hem kunnen behandelen. De film is vooral een acteursprestatie - al is het regisseren van de ook in werkelijkheid gehandicapte Andrea Rossi uiteraard ook een regisseursprestatie. Op het moment dat Charlotte Rampling in het verhaal verschijnt (als de medisch specialiste Nicole), wordt de acteurs/regisseursprestatie nogmaals naar een ander niveau getild. De kwaliteit van de acteurs en de kracht van het verhaal (gebaseerd op het autobiografische boek Nati due volte van Giuseppe Pontiggia) overstijgen de latente Euro-mengelmoes van personages en dialogen. (GjZ)