La fausse suivante

Jacquot situeert dit op De Marivaux geïnspireerde werk niet in het 18de-eeuwse Frankrijk, maar in de wereld van het theater. Net zoals in Die Zauberflöte van Bergman zien we aan het begin van de film dat we naar een toneelstuk kijken. Sandrine Kiberlain zit in haar kleedkamer en repeteert haar tekst. De camera volgt een gekostumeerde acteur een trap af en dan ineens vallen we niet een lege zaal binnen, maar een draaikolk van komische verwikkelingen en dubbele bodems. Kiberlain speelt een jonge vrouw die zich verkleedt als ridder omdat ze Lélio (Mathieu Amalric) wil ontmoeten voordat ze trouwen. Hij is degene aan wie ze is uitgehuwelijkt. Isabelle Huppert is de minnares van Lélio, die de 'ridder' moet verleiden zodat Lélio vrij zal zijn om zijn beoogde bruid te trouwen. Pierre Arditi is Trivelin, de knecht van de ridder, die belooft om haar identiteit geheim te houden op voorwaarde dat zij zijn minnares wordt. Het tempo, de vloeiende actie, het vernuft en de vaste hand van deze film zijn magisch. Zelden is film zo mooi om naar te kijken, omdat Jacquot zijn minimale setting geniaal benut. Hij belicht de gezichten van de acteurs en hun schitterend bonte kostuums vaak met gewoon lamplicht. De films is een ware krachttoer en een van prachtigste versmeltingen van film en theater ooit gemaakt. (KJ)