Innocence

De sleutel gaat in het slot, de doodskist gaat open en daar ligt de naakte, zesjarige Iris. Springlevend, als een pasgeboren kind temidden van een groep kleine meisjes met vlechten in witte jurkjes. Haar nieuwe wereld bestaat uit een rustiek schoolgebouw in een ommuurd, sprookjesachtig park. Ongehoorzaamheid wordt bestraft en wie probeert te vluchten, moet voor altijd blijven. Iris klampt zich vast aan de twaalfjarige Bianca die iedere avond klokslag negen uur naar een geheime ontmoeting moet... Kinderlijke onschuld en de last van het opgroeien zijn geen onbekende onderwerpen van de cinematografie. Vernieuwend is wel de wijze waarop Hadzihalilovic breekt met de traditionele verbeelding van deze thema's. Innocence is een magische, poëtische droom met elementen van theater, psychologische thriller en een vleugje horror. In een uiterst gestileerde fotografie schommelt de sfeer subtiel tussen onschuldig en sinister. Zorgvuldig en consistent ontvouwt het mysterie zich tot een groots, metaforisch plot. Innocence is losjes gebaseerd op Frank Wedekinds novelle Mine-Haha oder Über die körperliche Erziehung der jungen Mädchen uit 1903. Het perspectief is dat van een zesjarig meisje, totdat haar belevingswereld op volstrekt natuurlijke wijze wordt verschoven naar die van de oudere Bianca. Acht jaar na haar speelfilmdebuut La bouche de Jean-Pierre heeft Hadzihalilovic opnieuw een wonderlijk en beklemmend visioen opgeroepen. (SdH)