Zoals in Warhols screentests onderwerpt Seth Price een symbolisch segment van zijn eigen generatie aan de 'portretproef.' Zal deze zogenaamd hippe vogel smelten onder de lampen, zijn intellectuele pose verliezen, zijn gebrek aan samenhang in zijn ideeën, zijn imago? En waar heeft hij die happy-hour zinsnedes vandaan, deze hapjes misinformatie?