El cielo gira

Regisseur Mercedes Alvarez was drie jaar oud toen haar ouders eind jaren zestig vertrokken uit La Aldea, een dorpje in de kale streken van het Noord-Spaanse Soria. Zij was het laatste kind dat in La Aldea geboren werd. Nu wonen er nog veertien mensen, een laatste, stervende generatie. Binnenkort zal het dorp, zoals zoveel plattelandsdorpjes overal ter wereld, verlaten zijn en wellicht verdwijnen. Alvarez keert voor het eerst terug naar de woonplaats van haar voorvaderen en maakte een beeldschone film over herinnering en het huiveringwekkende verstrijken van de tijd. Wie de tijd wil grijpen, moet geduld betrachten: de camera registreert gesprekken en werkzaamheden van de laatste dorpsbewoners, de verbouwing van het oude kasteel dat als hotel wellicht nieuwe levendigheid zal brengen, ziet in het landschap de Ibero-Keltische overblijfselen, maar ziet ook de Amerikaanse bommenwerpers hoog in de lucht op weg naar Bagdad ten tijde van de inval in Irak. In Alvarez' schilderkunstig oog voor de elementen en de seizoenen kan men de verbondenheid met het werk van Victor Erice herkennen. En dan is er de schilder Pello Azketa, die langzaam blind wordt, en binnenkort niet meer kan werken. Ook voor hem beginnen de dingen te verdwijnen. Hij loopt door het dorp, voelt aan de dingen en begint nog eenmaal aan een schilderij. (GT)