Cavite

Een met lef en in de meest letterlijk zin in guerrillastijl gedraaide speelfilm die meer laat zien van de Filippijnse sloppenwijken dan menige documentaire. De handeling speelt zich zoals de titel aangeeft af in Cavite, een stad aan de kust iets onder Manila. De onderbuik van Cavite, zou je kunnen zeggen, is niet alleen decor, maar ook hoofdpersoon. Ook de menselijke hoofdpersoon, Adam, is niet zomaar een hoofdpersoon, hij is alomtegenwoordig. Vanaf het moment dat deze veramerikaanste Filippijn aankomt op het vliegveld en een wanhopige tocht begint door de hem onbekende stad, tot aan de verrassende ontknoping wordt hij door de camera achtervolgd als door een warmtezoekend projectiel. Cavite is een stad in een land waarvan hij is vervreemd en waarvan hij de taal nauwelijks spreekt. Tijd om te acclimatiseren heeft hij niet. Nauwelijks aangekomen wordt hij door een onbekende gebeld op zijn mobiel. Zijn moeder en zijn negenjarige zusje zouden zijn gegijzeld. Vervolgens wordt hij door de onbekende naar alle hoeken en gaten van Cavite gestuurd. De kidnappers lijken te behoren tot de Abu Sayyaf, een islamitische guerrillagroep die vanaf de zuidelijke Filippijnse eilanden terreuracties ondernemen en gespecialiseerd zijn in uiterst lugubere ontvoeringen.Zo zit er veel actualiteit en realisme in deze film. De makers zijn daarbij onverschrokken te werk gegaan. Ze hebben zich in wijken gewaagd waar geen buitenstaander ooit komt en al zijn ze berooide Amerikaans-Filippijnse filmmakers, zo berooid als de sloppenbewoners van Cavite ben je niet snel. En gekidnapt ben je zo.