Adolphe

Jacquot wilde Benjamin Constants roman uit 1806 al veel eerder verfilmen, maar de matige versie van Bernard Toublanc-Michel uit 1968 weerhield hem ervan. Vreemd genoeg zag hij zijn kans schoon in een productie bedoeld als vehikel voor Isabelle Adjani. Adjani speelt Constants heldin Ellénore, die een tragische misstap begaat door haar leven met de Graaf (de inmiddels overleden grootheid Jean Yanne) en haar kinderen op te geven en zich in te laten met de jonge Adolphe (Stanislas Merhar). Net als in Le septième ciel is alles in dit conflict uit balans: op het moment dat ze zich aan Adolphe overgeeft, is hij niet meer in haar geïnteresseerd. De film is geënt op een bijzondere vorm van dramatische ontwikkeling; twee mensen die blind zijn voor de realiteit van hun eigen gevoelens. Elk moment dat ze samen doorbrengen, levert beiden meer verdriet, verlies, spijt én pijn op. Daarnaast is de film op geheel eigen wijze uitzinnig te noemen door de casting. Adjani schittert als vanouds, met haar jeugdige schoonheid die broos en haast hulpeloos geconserveerd aandoet. Merhar is een van de wonderlijkste acteurs in de hedendaagse cinema. Altijd verongelijkt en jongensachtig is zijn gedrag zowel ouderwets als eigentijds te noemen. (KJ)