A Bloody Spear at Mt. Fuji

Een sleutelwerk binnen de naoorlogse Japanse cinema. Kurosawa had het al eerder gedaan, en nu brak ook Uchida rigoureus met de conventies van de chambara of zwaardvechtfilm. A Bloody Spear at Mount Fuji is een geestige, losse film en Uchida's eerste na acht jaar in Mantsjoerije. Tijdens zijn verblijf daar, onder het bewind van de gestoorde militarist Amakasu Masahiko die de filmfederatie van Mantsjoerije leidde, had hij zijn romantisch links populisme en sociaal-kritische houding van voor de oorlog nogal vlot ingeruild voor een ongemakkelijke verheerlijking van bushido-waarden, voor de ethiek van keizerrijk, keizer en strijder. In Bloody Spear keert Uchida terug naar de Japanese cinema en naar progressieve principes, maar zijn naoorlogse thuiskomst is opvallend tweeslachtig. Craig Watts schrijft: 'A Bloody Spear at Mount Fuji is progressief en nostalgisch tegelijk, humanistisch en nationalistisch, vredig en gewelddadig. Net als de Japanse ervaring in Mantsjoerije is het een agressieve samenklontering van extremen.' De film begint als een road-movie op een sukkelgangetje, begeleid door luchtige jazz, in een overduidelijk kunstmatige setting waar van alles gebeurt, en eindigt op een manier die doet denken aan Shane. Er trekt een breed scala aan figuren en sociale klassen voorbij, in allerlei toonsoorten en tradities. Het verhaal voltrekt zich met vreemde horten en stoten, alsof Uchida de verwachtingen van de samoerai-film wil ontkrachten door het geweld tot in het oneindige uit te stellen. Er zijn talloze subplots en zijsprongen, de film is scatologisch, sentimenteel en satirisch. Het simpele verhaaltje over een samoerai die een theekop naar Edo moet brengen, mondt uit in een almaar uitwaaierend epos. De heftige afloop, een gevecht op leven en dood tussen gutsende sake-vaten, was indertijd een grote schok voor het Japanse publiek. (JQ)