Rosa la China

De jaren vijftig in Havanna. Misdadiger Santiago Ordenez, beter bekend als Dulzura, is eigenaar van de beruchtste illegale goktent in de stad. Duistere dealtjes met de politie geven hem de benodigde bescherming. Rosa, zangeres in de club en Dulzura's minnares, bedriegt hem met de knappe jonge Marco, die in de goktent werkt. Marco's zus Laura heeft op haar beurt een verhouding met een plaatselijke politicus. Terwijl de romantische verwikkelingen beginnen (en eindigen), beginnen ook de politieke verhoudingen te schuiven en maakt de Cubaanse bevolking zich op voor een revolutie, een revolutie die grote invloed zal hebben op Dulzura's nachtclub. Valeria Sarmiento, die in haar documentaires en speelfilms doorgaans een meer nadenkende, serieuze ondertoon heeft, weeft hier met een veel lichtere toets een kleurrijke, vitale vertelling in elkaar van liefde, verraad en civiele rusteloosheid in het pre-communistische Cuba. Een labyrint van wederzijdse afhankelijkheden dat gestalte wordt gegeven door een samenwerking van zowel inheemse Cubanen als Cubaanse ballingen, en dat een palet van man-vrouwverhoudingen vormt die in een halve eeuw minder veranderd zijn dan we wel zouden denken. De film, die in 2002 te zien was op de festivals van Venetië en Toronto, heeft ook echo's van Ernesto Lecuona's klassieke 'zarzuela'.