Los Angeles Plays Itself

Er zijn plaatsen waar je nooit geweest bent, maar waarmee je via duizenden beelden toch vertrouwd bent. Los Angeles bijvoorbeeld, een van de meest gefilmde plekken ter wereld. In een 'omgekeerde stadssymfonie' speelt Los Angeles in deze film van Thom Andersen zichzelf in een puzzel van meer en minder bekende scènes, fragmenten en losse opnamen. Met de stelling dat fictiefilm eigenlijk een grote documentaire waarde heeft, probeert Andersen ons ervan te overtuigen dat we ook op een andere manier naar film kunnen kijken. Het resultaat is een provocerende verscherping van onze filmkijk-vaardigheden. Andersen verkent de stad als achtergrond, als personage en als onderwerp. Zo zien we hoe gebouwen en locaties gebruikt en vervormd worden, hoe Los Angeles een `medeplichtige' kan worden (in Billy Wilders Double Indemnity bijvoorbeeld) of hoe de stad, zoals in Roman Polansky's Chinatown, een onderwerp op zichzelf kan worden. Anderson laat zien dat de stad in grote Hollywood-producties haast nooit zichzelf speelt, maar steeds in een specifieke rol gecast wordt. Los Angeles lijkt eigenlijk het meest op zichzelf in experimenteel werk en in films van (onafhankelijke) buitenlandse makers. In combinatie met de droog amusante en soms zelfs cynische voice-over van de New Yorkse filmmaker Encke King is dit drie uur durende essay verrassend onderhoudend. (Zie ook The Exiles van Kent MacKenzie, een film waaruit Andersen veel geciteerd heeft.)