Depuis qu'Otar est parti

Na de vele films over de wederwaardigheden van migranten in hun land van bestemming uit de jaren negentig, is er tegenwoordig weer oog voor de achterblijvers. Naast Wang Xiaoshuai's Drifters (zie aldaar) is er bijvoorbeeld dit veelgeprezen debuut van Julie Bertucelli. In Tblisi, de hoofdstad van Georgië, zijn drie vrouwen uit drie generaties `achterblijvers' geworden toen Otar is weggegaan. Ze moeten elk op hun eigen manier zien te overleven. Grootmoeder Eka leeft voor de brieven en telefoontjes van haar zoon die nu in Parijs woont. Haar dochter Marina is verbitterd over deze prominente plaats die Otar inneemt, terwijl zij als enige de last draagt van de zorg voor de vieve negentigjarige. Kleindochter Ada, een veelbelovende studente, worstelt met de geringe toekomstperspectieven in Georgië. Op een dag, als Eka niet thuis is, krijgen Marina en Ada een telefoontje uit Parijs. Otar is omgekomen bij een bedrijfsongeval. Ze besluiten het slechte nieuws niet aan Eka te vertellen, uit angst dat het haar dood zou worden. Maar dan vat Eka het plan op om Otar in Parijs te gaan bezoeken... De regisseuse -dochter van Jean-Louis Bertucelli wiens Remparts d'argile op het eerste Rotterdamse festival draaide -was eerder regieassistente van Kieslowski en Otar(!) Iosseliani, die haar Georgië heeft leren kennen. Ze behandelt het relatief zware onderwerp op een ontwapenende en precieze manier. De ontroerende vertelling wordt geen moment sentimenteel, wat zeker ook te danken is aan de geweldige actrices.