21 Grams

In 21 Grams, Gonzalez-Iñarittu's tweede speelfilm, zien we het relaas van drie mensen wier leven en noodlot samenkomen in een auto-ongeluk. In de briljante vertelstructuur lopen heden en verleden door elkaar. Dit gegeven doet denken aan Gonzalez-Iñarittu's zeer succesvolle debuut Amores perros, maar 21 Grams is veel meer dan een herhalingsoefening met Hollywood-sterrencast. De film is gestructureerd als een ingewikkelde puzzel van tijd en ruimte; de stukjes van die fascinerende puzzel geeft Gonzalez-Iñarittu in slimme doseringen aan de kijker prijs. De filmstijl is vloeiend maar hard en realistisch, veelal uit de hand gedraaid. Gonzalez-Iñarittu werkte met grotendeels dezelfde mensen als bij Amores perros, zoals scenarioschrijver Arriaga Jordan en cameraman Prieto. Voor de personages in 21 Grams heeft de dood een werkelijk katalyserende invloed op het leven. Universitair docent Paul (Sean Penn) lijdt aan een dodelijke hartkwaal en staat op de wachtlijst voor een transplantatie; Christina (Naomi Watts) is een voormalig feestbeest en drugsverslaafde die nu een rustig bestaan leidt met man en kinderen; en ten slotte is er Jack (Benicio del Toro), een opvliegende ex-gevangene die verlossing zoekt in religie. Geen van de personages is simpelweg goed of slecht, ze zijn vooral erg menselijk. De acteurs konden met dit script het beste uit zichzelf halen en dat hebben ze dan ook gedaan: op het festival van Venetië vielen ze alle drie in de prijzen.