Twilight of the Ice Nymphs

In het onderaardse Mandragora gaat de zon nooit onder, en houdt de zeskoppige bevolking zich bezig met stompzinnige romantische verwikkelingen. De pas vrijgelaten gevangene Peter Glahn een van de vele toespelingen van scenarioschrijver George Toles op Peter Pan van Knut Hamsun keert terug naar de boerderij van zijn familie, die wordt gerund door zijn zus, een oude vrijster. Wanneer hij niet slaapjaagt, is Peter verliefd op zowel Juliana, verleidelijke onderdaan van de snode Dr. Solti, als op het zwangere regenwoudelfje Zephyr (die, net als Solti, een venusbeeld boven op een heuvel adoreert). Maddins sierlijke sprookje, met een romantische score die uit Bernard Herrmanns dode handen gegrist lijkt, is zijn enige film op 35mm, en ook zijn meest decadente, dankzij een sterrencast die spreekt met een keur aan accenten. Twilight of the Ice Nymphs zou een 'film blanc' zijn, als hij niet gefilmd was in een kleurenpalet dat geïnspireerd is door Gustave Moreau; het purperen proza van Toles wordt aangevuld met Maddins iriserende magenta nepzonlicht. Op zijn hermetische hoogtepunten doet Twilight of the Ice Nymphs ook denken aan een andere studiobosfilm: A Midsummer Night's Dream (hoewel Maddin filmde in een verlaten ijzerfabriek, en Max Reinhardt niet). Dit onmodieuze, obscure ding komt heel sierlijk en vol struisvogels uit de onderste regionen bovendrijven. (M.P.)