La vie nouvelle

Grandrieux' Sombre was een van de meest compromisloze en opvallende Franse films van de afgelopen jaren. De langverwachte opvolger gaat misschien nog wel verder in het onderzoeken van ontworteling, duisternis en menselijke extremen. Het decor is het nieuwe Oost Europa, om precies te zijn Sofia, waar een jonge Amerikaan valt voor een prostituee annex stripper en zangeres. Hij achtervolgt haar door nachtclubs en donkere hotelgangen naar een helse wereld van geweld en obsessie. La vie nouvelle is niet alleen nachtmerrieachtig in zijn onderwerp, maar ook in de uitvoering. Gebruikmakend van fragmentatie, een desoriënterende manier van filmen en een claustrofobische soundtrack met een minimum aan dialoog, is het een soms bijna abstracte film die ons dwingt een eigen weg te vinden door zijn angstaanjagende labyrint. La vie nouvelle staat in zijn duistere visie op één lijn met het werk van Fred Kelemen, Bela Tarr en Sharunas Bartas, en doet in zijn esthetiek van de ontregeling denken aan de confronterende cinema van über provocateur Gaspar Noé. Sommigen zullen in La vie nouvelle weinig meer zien dan een mystificerend recyclen van bekende seks en doodfantasieën. Hoe dan ook, als blauwdruk voor de nieuwe Europese cinema móet La vie nouvelle gezien worden. Jonathan Romney schrijft onder meer voor Independent on Sunday, Sight and Sound en Film Comment.