Histoire de ma vie racontée par mes photographies

Een film of documentaire wordt al snel persoonlijk genoemd, maar bij de films van Boris Lehman betekent persoonlijk ook echt voor de volle honderd procent persoonlijk. Zowel voor als achter de camera zijn Lehmans films doordrenkt met Lehman. Als het zou kunnen, zou hij zichzelf door de projector draaien. Persoonlijker dan Lehman kan niet. Lehman is synoniem met persoonlijk. En uiteraard, zonder dit pejoratief te willen gebruiken, narcistisch. Lehman kijkt naar zichzelf en laat naar zichzelf kijken.Lehman bewaart alles wat met zijn persoon en zijn persoonlijk leven te maken heeft. Niets mag verloren gaan. Zeker niet de honderdduizenden foto's die hij heeft gemaakt, maar zelfs niet de haren uit zijn borstel, die hij zorgvuldig in zakjes bewaart. Via de vele foto's vertelt hij zijn verhaal en laat hij zijn verhaal vertellen door de gefotografeerden. Hier vindt de geniale documentaire omkering plaats: de geïnterviewden vertellen aan de cineast hoe zij hem zien en wat zijn plaats in hun leven is. Zo blijkt de verzameling foto's toch in de eerste plaats een verzameling mensen te zijn mensen die zich de fotograafcineast herinneren en zo een fenomenaal menselijk archief vormen. Een compleet heelal in een persoonlijke fotoverzameling, of zo men wil in een verzameling haren.