règle du je tu elle il

Françoise Romand ': Vervoegingen van "ik", met provocatieve accenten met betrekking tot politiek incorrect en resoluut ongerechtvaardigd denken. Een film over een gefantaseerde werkelijkheid. De film die ik dacht nooit te durven maken. De film, aan tegengestelde polen van een verhaal waar alles is gezegd of getoond, handelt over onze dagelijkse ongenoegens en gewauwel, die ik voor mezelf wilde confronteren. Hoe we de keuzes in ons leven ter discussie stellen, die dermate onderdeel zijn van onze creativiteit, hoe een film zowel een persoonlijke als een universele geschiedenis ontvouwt.Een film die me stoort, en de kijker eerder irriteert dan dat de bevrediging-bevestiging van liberale ideeën wordt gezocht. Naar deze kwaliteit zoek ik wanneer ik films ga kijken, onvoorspelbare films die het wagen te mislukken, films die zowel hun vorm als hun betekenis ter discussie stellen. De mijne is een indiscrete film die wil weten waar we moeten staan om het recht te hebben indiscreet te zijn. Naarmate het groter werd, werd de familiefilm een openbare film, een geschiedenis die evident is wanneer men de film ziet, aangezien een aantal beelden niet in 16/9 is gedraaid. Voor mij is het zoiets als een literair essay, een onderzoek in de eerste persoon enkelvoud, naar de grenzen van cinema.'