Porto da minha infância

Toen Porto in 2001 culturele hoofdstad van het jaar was, vroeg producent Paulo Branco aan de nestor van de Portugese cinema, Manoel de Oliveira, een film te maken over zijn geboortestad. Oliveira: 'Een documentaire over Porto in 2001 was onmogelijk, de stad ondergaat op dit moment grootschalige verbouwingen. Misschien doe ik dat later nog wel eens. Maar deze beperking werkte juist positief, ze gaf me de mogelijkheid om het Porto uit mijn jeugd tot leven te wekken aan de hand van mijn eigen herinneringen, de meest simpele herinneringen die het dichtst bij de stad staan. Ik beschouw de film als een documentaire, maar om het niet te laten verzanden in een soort fotoalbum, moest ik af en toe iets reconstrueren. Wat overblijft zijn herinneringen aan een soort leven en aan beelden van een vervlogen tijd, die hoewel ze met mij te maken hebben, uiteindelijk geen autobiografie vormen.'Met historische filmfragmenten, flarden muziek en foto's wordt een nostalgisch beeld geschapen van een stad die niet meer bestaat. Daarnaast worden situaties uit De Oliveira's jeugd nagespeeld met acteurs. We zien de jonge Manoel (gespeeld door zijn eigen kleinzoon) in de theaterzaal bij een opera over een meisje en een oude inbreker. We maken kennis met de bakkerij van zijn ouders en met zijn eerste geliefde die sterft aan tuberculose. Oporto of my childhood is een charmante, erudiete film, zonder de intellectuele inslag die De Oliveira's films doorgaans kenmerkt.