Time Code

De digitale videocamera stelde Mike Figgis in staat een revolutionair concept uit te proberen. Met vier synchroon draaiende camera’s nam hij vier ononderbroken takes van 90 minuten op. Op het scherm, dat in vieren is gedeeld, zijn de beelden van de vier camera’s simultaan te zien. Elke camera vertelt - uiteraard in reële tijd - over enkele mensen die in Hollywood een filmproductie of filmcarrière van de grond trachten te tillen. Gaandeweg komen de verhaallijnen samen. De dialogen van de sterke cast zijn grotendeels geïmproviseerd. Ondanks de technische krachttoer is het verhaal opmerkelijk lichtvoetig, vol satirische kwinkslagen en stereotypes. Figgis nam het verhaal in een periode van twee weken vijftien keer op. Hoewel er eerder regisseurs waren die claimden het concept van one-take/real-time te hebben toegepast - Badham met Nick of Time (1995), Hitchcock met Rope (1948) - geldt Time Code als de eerste commerciële film waarin deze missie verifieerbaar is volbracht.