Pane e tulipani

Eigenlijk was het een vrij onschuldig voorval, zo'n verhaal dat je als leuke anekdote op familiefeestjes vertelt: 'Weet je nog, toen de bus vertrok en we niet doorhadden dat mama er nog niet in zat?' Maar op het moment dat het Roselba echt overkomt, en ze de excursiebus zonder haar ziet wegrijden, betekent het een keerpunt in haar leven. Plotseling beseft Roselba, een brave en toegewijde huismoeder, dat er voor haar een deur naar een ander, avontuurlijker leven openstaat. Ze besluit naar Venetië te liften, om daar een dagje door te brengen. Dat dagje wordt al snel een paar dagen en vervolgens een paar weken. Ze vindt een baantje bij een anarchistische bloemist, woont bij een man uit IJsland met dichterlijk taalgebruik (Bruno Ganz) en blaast haar oude passie voor accordeonmuziek nieuw leven in. Wanneer haar man vindt dat Roselba nu wel genoeg vakantie heeft gevierd, huurt hij een bevriende verlegen loodgieter met een passie voor detectiveromans in om haar op te sporen. Maar Roselba, die in het sprookjesachtige Venetië eindelijk geluk en vriendschap heeft gevonden, is niet van plan haar nieuwe leven op te geven. Dit is het startpunt voor een reeks komische en romantische gebeurtenissen, charmant en herkenbaar in beeld gebracht door Silvio Soldini, wiens neorealistische Un'anima divisa in due eerder in Rotterdam vertoond werd. Pane e tulipani won in Italië maar liefst negen Italiaanse Academy Awards.