La ville est tranquille

Robert Guédiguian mag met recht de chroniqueur van zijn geboortestad Marseille genoemd worden. Die stad is een schijnbaar onuitputtelijke bron voor zijn films, waarin de situatie van de werkende klasse op klassieke wijze onder de loep wordt genomen.Het ironisch getitelde La ville est tranquille opent met een panoramisch beeld van de stad: de camera draait langzaam 360 graden in de rondte en toont het centrum, de kaaien, de zee en de arbeiderswijken tegen de heuvels. Het is exemplarisch voor de ambitie van de film, die wordt bevolkt door een groot aantal personages die uiteindelijk op een - zoals dat tegenwoordig heet - Altmanesque wijze met elkaar verbonden worden. De madonna der smarten is Michèle, een veertigjarige vrouw die haar geld verdient op de visafslag. Haar man is afgekeurd en zit verbitterd thuis, haar dochter heeft een baby en een ernstig drugsprobleem dat tot haar ondergang zal leiden. Het andere hoofdpersonage, de alleenstaande Paul, heeft het geld van een afvloeiingsregeling gebruikt om een taxi te kopen. Hij is degene die tevergeefs zal proberen Michèle te helpen. Guédiguian maakte van zijn film een meeslepende ode aan zijn stad. Met vaste hand schildert hij de ultrarechtse politiek, de machinaties, de drugshandel, de hautaine dan wel politiek correcte haute bourgeois, de schijnbaar rotsvaste plaats die 'minderheden' toebedeeld hebben gekregen, kortom, la vie au bord de la mer.