La faute à Voltaire

Jallel is een 27-jarige Tunesische immigrant die illegaal in Parijs arriveert. Met een vals paspoort weet hij te ontkomen aan de politie. Zijn zwervend bestaan begint. Hij houdt zich in leven door fruit te verkopen en poëzie voor te lezen in metrostations. Veel illusies heeft hij niet, hoop al evenmin. Misschien dat een schijnhuwelijk zijn problemen had kunnen oplossen, maar dat plan valt in duigen. Een depressie doet hem op een psychiatrische afdeling belanden. Het einde van zijn beproeving lijkt in zicht als er wat rust en vriendschap in zijn leven komt, maar dan komt onvermijdelijk de harde realiteit weer in beeld, een realiteit waaraan hij tot dusverre heeft kunnen ontsnappen: de wet.Kechiche's film is ondanks het serieuze onderwerp niet zwaar aangezet. Mede door het sterke acteren overtuigt de manier waarop Frankrijk te kijk wordt gezet als een natie die vrijheid en gelijkheid zo hoog in het vaandel heeft staan. Van de idealen van Voltaire c.s. is, blijkens het verhaal van Jallel en zijn lotgenoten, niet veel terechtgekomen.Abdel Kechiche: 'Er bestaat niet zoiets als een illegale immigrant. Er zijn mannen, vrouwen, levende wezens, die een beter leven nastreven. Door het pad van een van hen te volgen en zijn ervaringen te delen, door me niet te richten op sensationele aspecten maar op de dagelijkse beslommeringen en werkelijke problemen, dromen en angsten, heb ik geprobeerd de wrede kloof te dichten die het verschil uitmaakt tussen menselijkheid en onverschilligheid.'