I Love Beijing

Ning Ying heeft altijd in Peking gefilmd, met een voorliefde voor personen en instituten die op het punt van uitsterven lijken te staan. Zo ging haar For Fun over de bejaarde portier van de Pekingopera, die zelf een amateuroperagezelschap opricht. En in On the Beat opende een wijkagent de jacht op een hondsdolle zwerfhond, wat resulteerde in een komisch portret van bureaucratie, verveling en frustratie. Ning Ying houdt van Peking, maar een onomwonden liefdesverklaring in de vorm van een filmtitel deed de autoriteiten toch de wenkbrauwen fronsen. Het zou wel eens sarcastisch bedoeld kunnen zijn...Die angst is niet geheel onterecht. Peking is in Nings film een overweldigende massa energie, constant in beweging, waar je jezelf gemakkelijk in kwijt kunt raken en die zowel vertrouwd als vervreemdend is. De film volgt de omzwervingen van een taxichauffeur die, na van zijn vrouw gescheiden te zijn, op pathetische wijze de liefde najaagt. Volgens hoofdrolspeler Yu Ailei zijn Chinese taxichauffeurs, en met name die uit Peking, interessanter dan alle andere. Ze zitten zestien uur per dag in hun auto en luisteren voortdurend naar de radio, dus hebben ze overal een mening over. Yu's personage heeft niet echt een doel in het leven. Wel heeft hij een groot vermogen tot zelfspot, wat de film een aangenaam soort humor bezorgt. I Love Beijing heeft een losse, ongedwongen vertelstructuur waarin, als vanouds bij Ning, opvallend naturalistische en realistische momenten kunnen opduiken.