Timeless Melody

Timeless Melody is een film die alleen maar in deze tijd gemaakt kan zijn. Vol raadsels en onzekerheden, maakt de film elegant gebruik van geïmproviseerde muziek als metafoor voor de manier waarop verhaal en personages hun eigen ritme en variatie kunnen aanbrengen. Tegelijk staat Timeless Melody in de rijke traditie van de meditatieve, beeldende cinema die de Japanse film heeft gevoed, van Ozu tot Kore-Eda. De jonge Kawamoto brengt het grootste deel van zijn tijd door in een biljartzaal annex oefenruimte waar wat gepooled en gemusiceerd wordt. Het is zijn thuis geworden, 's nachts slaapt hij op een van de biljarttafels. Andere vaste bezoekers zijn een meisje dat niet meer naar school gaat en met kaarten de toekomst voorspelt, en een man die op een boot woont. Het meisje werkt als serveerster; met haar moeder die in Los Angeles woont heeft ze slechts oppervlakkig contact. De man blijkt officieel niet meer te bestaan; jaren geleden is hij op zee vermist en dood verklaard. Op straat houden onderwereldtypes hem in de gaten. Het is alsof geen van de personages in Timeless Melody een werkelijk bestaan heeft: ze zijn aan hun lot overgelaten, zonder thuis. De gebeurtenissen in de film die het leven van de personages een andere wending zouden kunnen geven, zijn niet de gebeurtenissen waarop Okuhara zich concentreert. Hij kijkt er het liefst omheen. Toch vertellen de momenten waarop niets gebeurt het hele verhaal. Okuhara durft het aan om in lange sequenties precies dat te laten zien wat hij zelf het belangrijkst vindt.