Nordrand

Regisseuse Barbara Albert, die opgroeide in de Weense arbeiderswijk aan de stille kant van de Donau waar de titel naar verwijst, beschrijft haar eerste lange speelfilm als een afscheid van haar jeugd. 'Het begon allemaal in 1990. Het IJzeren Gordijn viel, we voelden ons jong en waren klaar om kinderen te krijgen. Toen, vanaf 1992, nam de oorlog onze gedachten weer in beslag - maar bij sommigen ook niet.' Daarover, en over de relatie tussen twee uiteenlopende vrouwen, gaat Alberts eerste lange speelfilm, die vorig jaar geselecteerd werd voor de competitie in Venetië. Tamara en Jasmin, op de lagere school klasgenootjes, zijn elkaar al jaren uit het oog verloren als ze elkaar weer tegenkomen in de wachtkamer van een Weense abortuskliniek. Tamara, van Servische afkomst, is uitgegroeid tot een mooie jonge vrouw, en werkt als verpleegster. Haar chef is vervelend, vriendje Roman is meestal weg vanwege zijn dienstplicht en haar familie zit in het door de oorlog geteisterde Joegoslavië. Jasmin werkt als serveerster en houdt van taarten en mannen. Na een laatste, gewelddadige ruzie met haar vader verlaat ze het ouderlijk huis en wordt dronken met wat vage vrienden die haar laveloos achterlaten op de besneeuwde oevers van de Donau. Ze wordt gevonden door Senad, een Servische deserteur. Ondertussen flirt Tamara met Valentin, een Roemeense gelukszoeker op weg naar Amerika. De oorlog in de buurlanden lijkt het dagelijks leven in Wenen als het ware binnen te sijpelen.