Miramar

Ondanks het grote beroep dat deze film op de kijker doet, is het uiteindelijk een luchtige, frisse en hartstochtelijk cinematografische fabel. De zelfmoord van zijn rijke ouders werkt bevrijdend op de jonge lanterfanter Miramar (Joao Rebello). Gewapend met een 16mm-camera neemt hij zich voor alles wat beweegt te filmen. Hij wil een film maken 'zonder verhaal', een kunstfilm, een film die de naakte werkelijkheid laat zien, kortom: de wereld zoals die wordt waargenomen door de charmante adolescent. Miramars universum is dat van een naïeve en morbide cinefiel: met de essays van Eisenstein onder de arm, de dialogen van Cocteau in het hoofd en de blik vol van de grote Hollywood-klassiekers, gaat hij met zijn camera op pad. Miramar is een dynamische film over opgroeien, overgoten met een voortdurend aanwezige zelfspot. Onvergelijkelijk. Misschien heeft het iets weg van Godard, maar het is vooral erg gek. De film kan gezien worden als een artistiek onderzoek naar een onbekend genre, als het denkbeeldige verhaal van een cineast die op zoek is naar de bron van zijn eigen cinema - een cinema die zowel contemporain is als teruggaat naar de oorsprong. Deze liefdesverklaring aan de zevende kunst werkt omdat Júlio Bressane met een groot gevoel voor het kader en een ingehouden toon zelf de voorwaarden creëerde om dit onmogelijke verhaal te verfilmen. (Olivier Seguret, Libération)